ritme en bowlen

Elke ochtend sta ik rond een uur of half acht op. Bijna elke dag heb ik in de ochtend college en door een reistijd van ongeveer 20 minuten moet ik op tijd uit mijn bed. Soms wel vervelend, zeker als je wat later thuis komt. Aangekomen op de universiteit ben ik door de fietstocht fris en fruitig genoeg om aan mijn lessen te beginnen. Elke week heb ik ongeveer zes keer Japanse les: kanji, grammatica of spreekvaardigheid. Na de lessen ga ik altijd met vrienden wat eten in een van de daarvoor aangewezen plaatsen op de universiteit. Elke campus heeft zijn eigen scala aan restaurants en supermarkten, wat heel gemakkelijk is. Vervolgens ga ik meestal de rest van de dag leren of praten met vrienden tot een uur of zes, daarna weer eten, en 's avonds ben ik dan meestal bezig met van alles en nog wat. Elke donderdag ga ik basketballen met de basketbalploeg, daarna uit eten. Meestal weten zij de leukste en lekkerste plaatsen wel te vinden. Het leuke van een dergelijke ploeg is dat het net zo gezellig is als dat er gesport wordt. Nog een leuke bijkomstigheid is dat meeste basketballers typisch Japans zijn. Bijna niemand spreekt goed Engels, slechts enkelen. Een goede oefening dus.

Bijna elk weekend is volgepland. Soms met mijn gastfamilie, soms met vrienden om te stappen, soms moet er weer een nieuwe hotspot bezichtigd worden en niet zelden word ik uitgenodigd door Japanners om wat leuks te gaan doen. Veel willen hun Engels verbeteren, en ik mijn Japans dus dat komt goed uit. Twee weken geleden ben ik wezen bowlen, maar dan op zijn Japans. Zoals te verwachten viel was de baan prima in orde, ben geen expert natuurlijk, en was alles goed geolied. Het bowlen gaat gepaard met veel muziek en boven elke baan staat een groot tv-scherm die videoclips weergeeft, heel bijzonder. Na een half uur gebowld te hebben werd er wat omgeroepen op de luidspreker: wie nu een strike gooit krijgt een prijs! Uiteraard was ik niet goed genoeg, maar een van mijn vrienden, Rieko, viel in de prijzen. Ze kreeg een mooie foto en een of ander speelgoed. Grote onzin natuurlijk, maar niet in Japan. Na afloop kreeg ik een hoop kortingsbonnen, en een bon om in een van de 'giftautomaten' te grabbelen. Je weet wel, van die kasten met een hoop met knuffels erin, die met een grijptang eruit gevist kunnen worden. Hartstikke leuk... Nu weet ik ook wat voor een baan het meisje had dat steeds bij de automaten rondliep: de klanten helpen die net gebowld hebben. Ik heb net mijn 'workpermit' ontvangen en mag nu als student en gaikokujin (buitenlander) officieel werken. Misschien moet ik maar automatenhulpknecht worden. In ieder geval, iemand verdient geld en is daarmee beter af dan helemaal geen baan. Hoe moet je anders als student of scholier alle dure chanel mascara bekostigen.