Nara en Kyoto, bambi's en rauw voedsel

Afgelopen weekend ben ik naar Nara en Kyoto geweest. Twee plaatsen die dicht bij Osaka liggen. Nara en Kyoto worden beide gezien als het culturele centrum van Japan, veel ook Japanse toeristen komen af op deze stek, die zeker de moeite waard is. Nara is minder groot dan Kyoto, en staat bekend omdat de stad een van de grootste houten tempels ter wereld huisvest, met een enorme boedha erin. Erg mooi om te zien. Kyoto was, voordat Edo (Tokyo) haar positie overnam, de hoofdstad van Japan, en daarom door zijn culturele tradities een bijzondere stad. Tevens wordt Kyoto omringd door een prachtig natuurgebied. Waar ik van het weekend doorheen gewandeld heb.

Nara. na een uur lang gereisd te hebben zijn we met een hele groep jongens en meisjes, allemaal uit verschillende landen, in de plaats Nara aangekomen. Heel bijzonder is deze plek niet. Veel mensen, vooral Japanse toeristen, trekken naar deze stek om bambi's te voeren. Zo waren ook veel mede studenten gecharmeerd van de rendieren, of wat het ook moge wezen, die in het 'natuurpark' vrijlijk rond de mensen heen lopen. Men kan er speciale koekjes voor 150 yen, iets meer dan een euro, kopen om deze aan de lieve diertjes te geven, die door hun verwende opvoeding aardig aggressief kunnen worden. Affijn, ik geef zelf helemaal niks om de beesten, immers in Nederland zijn ze ook te vinden. Heel bijzonder is het niet. Ik zat maar te wachten op de grote boeddha, de main attraction van Nara. In mijn ogen dus ook de enige. De 1300 jaar oude houten tempel waar de Boeddha gehuisvest is, was prachtig. Heel fraai. Toen ik las dat deze tempel een van de grootste in de wereld was geloofde ik dat meteen. Uiteindelijk was de lange dag, wat gepaard ging met heel veel lopen, de moeite en het geld waard geweest. Openbaar vervoer in Japan is op eerste gezicht niet goedkoop. eigenlijk net zo duur als in Nederland. Maar dan wel een stuk gebruiksvriendelijker. Ik heb weinig ingewikkelde infrastructurele logistieke middelen zo goed zien werken. Nu stop ik, want het openbaar vervoer in Japan wordt al genoeg de hemel in geprezen. Niet voor niets, aldus mijn ervaring.

Nara was een erg leuke stad, zeker opmerkelijk vanwege de stilte en toerisme, die beide niet zo veel te vinden zijn in Osaka. Kyoto op het eerste gezicht lijkt een stuk meer op het Japan van hoe ik dat gewend ben in Osaka. Nu heb ik eigenlijk niet veel gezien van Kyoto, enkel de prachtige natuur om de stad heen. Het brothers en sisters program van de universiteit van Osaka, geleid door een stel opgewekte, aardig Japanse studenten, die graag Japan willen laten zien aan internationale studenten, had een hikingdag georganiseerd in Kyoto. De animo was groot, zo ook was ik erbij^^. Van deze beslissing heb ik geen moment spijt gehad. De natuur die ik voorgeschoteld kreeg was mooi, zeker nu de herst nadert... herst, eerder nazomer. In het midden van het berglandschap lagen verscheidene tempels die ik na een lange klim kon bezoeken. Erg interessant, die Shintoistische tempels en hun gebruiken.

Na het bezoek aan de natuur ben ik met anderen rauwe vis, oftewel o-sushi, gaan eten in Kyoto... bleh. Zelfs na het proberen van verscheidene soorten blijf ik erbij, rauwe vis is ranzig. Een Duits-Japanse vriend, schotelde me een sushi voor met rauwe tonijn en een rauwe dooier. Ik heb het in zijn geheel naar binnen gewerkt, maar kon het slechts met de grootste moeite door mijn strot heen krijgen. Bij de gedachte alleen al krijg ik kokhalsneigingen. Nee, dit is niet mijn favoriete Japanse gerecht. De dag na deze overheerlijke Japanse verwennerij kreeg ik in een ander restaurant een ander gerecht voorgeschoteld. Udon (soort van noodle, dik had ik al eens eerder gegeten en beviel me goed) met ei en... weet ik veel wat nog meer. Toen ik de eerste hap nam kwam ik tot de constatering dat het koud was. Het was een koud gerecht. Verschrikkelijk, ook deze kwam niet op de lijst met meest heerlijke gerechten, eerder op de lijst met try before you die. Beter gezegd, try and die. Inderdaad het overheerlijke eitje dat bij de Udonsoep zat was halfrauw. Een overheerlijke Japanse gewoonte, rauw ei. Mij niet gezien.