Okinawa

In het begin van deze week ben ik met het vliegtuig naar Okinawa geweest, een van de tropische eilanden van Japan. Okinawa ligt ongeveer op dezelfde lengtegraad als Taiwan. Okinawa heeft een subtropisch klimaat, het hele jaar door wordt het niet kouder dan twintig graden, zelfs in de barre maand november is het er nog 30 graden. Okinawa is ook wel bekend om de levenswijze van de mensen die er wonen. Het schijnt dat op dit eiland de oudste mensen van de wereld leven: de eilandbewoners hebben een gemiddelde levensverwachting van 80 jaar. Het voedsel moet dan wel gezond zijn. Daarnaast is het eiland bekend vanwege de Amerikaanse bezetting. Zelfs nu nog zijn er 27.000 Amerikaanse soldaten gestationeerd op Okinawa. Voor sommige bewoners een doorn in het oog, voor andere de ideale mogelijkheid om een nummer te maken met een gaijin, een buitenlander. Om de Amerikaanse kampen zijn dan ook verscheidene clubs en cafés te vinden die vol zitten met Amerikanen. Door het warme klimaat in Okinawa gaan veel Japanners naar het eiland om te feesten en bruin te worden, of om lekker uit te rusten van het harde werken, tenminste als de baas dat toestaat. Kortom een ideaal eiland om eens een kijkje te gaan nemen.

Het weer viel een beetje tegen. Toen we zondag met het vliegtuig aankwamen was het erg warm en de zon scheen, zeer aangenaam. We zijn wat wezen eten in de drukste straat van de grootste stad van Okinawa, naam vergeten, en daarna hadden wat te drinken gekocht om aan het strand op te drinken. Een echt strand was er niet, alleen een grote haven. Dat viel te verwachten van een grote stad.

Toen ik de vorige dag wakker werd werd ik begroet door een fel zonlicht. Echter was ik voor de gek gehouden. Kort nadat ik me had aangekleed barstte de hel los en stortte het water met bakken uit de lucht. Typisch voorbeeld van een tropische regenbui. Je moet alles meegemaakt hebben in je leven dus... ook een tropische regen waarin je binnen 2 seconden drijf en drijfnat bent. Een douche was overbodig. Gelukkig gingen we die dag snorkelen in een grot, kanovaren en een traditioneel opgezet dorp bekijken, dus van regen geen last gehad. Immers met een wetsuit, die we kregen voor het snorkelen, maakt het niet uit of het regent of niet, of misschien maakt dat er alles enkel warmer op. Gelukkig scheen de zon op het moment dat we het dorp gingen bekijken en was het snorkelen echt de moeite waard geweest. Ondanks het onheilspellende weer was het heel gezellig.

De dag daarna, alweer een regenachtige dag, zijn we naar een reusachtig aquarium geweest in het Noorden van Okinawa. Het was een lust voor het oog om walvishaaien in levende lijve te zien zwemmen. De haaien waren zo ongeveer 8 meter groot en er zwommen drie exemplaren in het aquarium. De glazen van het aquarium zijn ongeveer een meter dik, nodig vanwege de enorme druk van het water. Het aquarium zelf is ongeveer 40 meter lang en minimaal 15 meter hoog, reusachtig om te zien.

Na het bezichtigen van de vissen zijn we naar het beroemde Shurijo kasteel geweest. Eigenlijk het enige wat nog in originele staat is zijn de kasteelmuren, een aantal aanbouwhuizen, en de fundamenten van het paleis. Het originele kasteel is voor een deel door de Amerikanen in de Tweede Wereldoorlog verwoest. Nu heeft de Japanse overheid een reconstructie gebouwd op dezelfde plek, enkel 50 cm hoger om de fundamenten van het origineel niet te beschadigen.

De volgende dag gingen we alweer naar huis, helaas, maar gelukkig kon ik terugkijken op een zeer gezellige week. Door het weer zijn we niet naar het strand geweest, die voor het overgrote deel ook gesloten is, vanwege het seizoen. 29 graden is volgens de Okinawezen te koud om te kunnen zwemmen. Maar zo heb ik wel de sfeer kunnen proeven van het stadsleven van Okinawa. Het viel me op dat de gebouwen en wegen in een minder welvarende staat verkeerden dan ik gewend was in Osaka. Waarschijnlijk komt dit doordat het eiland zo ver verwijderd is van Tokyo. Er zijn zelfs Japanners die Okinawa niet beschouwen als Japan, en Okinawezen die zich niet beschouwen als Japanners. De taal is hetzelfde, maar de cultuur van Okinawa is verschillend. Waaronder bepaalde dansen en rituelen. Wellicht is dit ook een van de redenen waarom de Japanse overheid zich niet druk maakt om de Amerikaanse militaire aanwezigheid op het eiland. Dat sommige eilandbewoners zich druk maken over de Amerikaanse aanwezigheid is een feit, met name door het verschijnsel dat Jos en ik (beide Nederlanders) op een avond begroet werden door een middelvinger van een oude dame, waarna ze zei: 'go home'. Waarschijnlijk zag ze ons aan voor Amerikanen. Het idee dat ze me aanzag als Amerikaan baarde me meer zorgen dan haar gebaar, eigenlijk.