sumo worstelen

Afgelopen vrijdag ben ik samen met mijn huisbaas, Nagano-san, Sam, Audry en Mei-ing en Go-san naar sumoworstelen geweest. Samen met Nagano-san ben ik om kwart voor zes uit mijn warme bedje gekropen om kaartjes te gaan halen in de taikan (gymnasium) in Nanba. Om half acht stonden we in de rij en kregen we te horen dat er per persoon slechts een kaartje gekocht kon worden. En er waren slechts 200 plaatsen! bij elkaar moesten we zes kaartje halen wat betekende dat we drie keer in de rij moesten gaan staan. Hoewel we ons eerst een beetje zorgen maakten, of dit ons wel zou lukken of niet, is het ons uiteindelijk toch gelukt! We hadden zogenaamde jiyuuseki, oftewel vrije plaatsen. De meest speciale plekken vooraan kosten zo ongeveer honderd euro en de gereserveerde plaatsen 40 euro. zo waren wij met onze 15 euro nog best goedkoop, hoewel we wel ver verwijderd waren van het toneel. Maar dat mocht de pret niet drukken. In het begin van de dag, wanneer de beste worstelaars nog niet aan de beurt zijn, is het nog niet zo druk in de Sumozaal, dus zijn we naar voren geslopen om toch even te mogen genieten van de echte sensatie. En het maakte een wereld van verschil. In de voorste plaatsen zijn de gezichtsexpressies van de worstelaars heel duidelijk te zien, evenals hun gigantische proportie. Je ziet het zweet op hun voorhoofd druipen, hoort de bitchslaps die ze elkaar verkopen en het gehijg na afloop van het korte gevecht. Het stereotype beeld van een sumo worstelaar is een dikke trage homp vlees, en wanneer men kijkt naar hoe zij zich bewegen is dat misschien ook zo. Echter zijn de twee beste worstelaars op het moment helemaal niet zo heel erg dik en wanneer zij bewegen is te zien dat ze toch behoorlijk gespierd zijn. Daarnaast moet je ervan bedacht zijn dat als iemand van 75 kilo, iemand als ik, een slag van een sumo worstelaar te verduren krijgt, waarschijnlijk even sterretjes ziet. Het was toch indrukwekkender dan gedacht. Daarnaast las ik dat de regels van het sumoworstelen in bijna 1500 niet veranderd zijn, evenals de eeuwenoude Japanse tradities die met het gevecht gepaard gaan. Net als 1500 jaar geleden wordt er van tevoren op de grond gestampt om de kwade kami (geesten) te verdrijven, daarna wordt er eenmaal met de handen geklapt om de aandacht van de goden te krijgen wat weer gevolgd wordt door het draaien van de handpalmen om iedereen ervan te overtuigen dat er geen wapens in het spel zijn. Er wordt zout in de ring gestrooid dat zowel de ring spiritueel reinigt als wel ontsmet. Wanneer de tradities gedaan zijn hurken de twee reuzen tegenover elkaar en kijken elkander strak aan, en als ze er beide klaar voor zijn kan het gevecht beginnen. Zijn ze er echter niet klaar voor, wat vrijwel altijd het geval is, dan worden enkele tradities herhaald, waaronder het strooien met zout, en gaan ze daarna weer tegenover elkaar gehurkt zitten. Dit herhaald zich net zo lang totdat beide worstelaars klaar zijn om een korte strijd te leveren. Gelukkig is er een tijdlimiet van 4 minuten (die er vroeger helemaal niet was), anders zou het misschien uren kunnen duren voordat de strijd, die slechts enkele seconden kan duren, geleverd wordt.