alles op een rijtje

Nu helemaal bekomen van de Nederlandse en Belgische barbaarse ervaringen, opgedaan aan het thuisfront, ben ik weer helemaal in de beschaafde wereld gekomen, waar studenten niet goed weten wat scheren is, mensen voor de collectieve veiligheid een wit mondkapje dragen, elke keer wanneer zij thuis komen gorgelen met water, en nog steeds denken dat je griep (influenza) kan krijgen van de lucht. Ik voel me weer helemaal thuis. Voor de mensen die ooit ook een keer Japan een bezoek aandoen, ga voor de griezelige ervaring eens naar een ziekenhuis. Doordat wellicht iedereen maskers draagt lijkt het meer op een slachthuis dan op een eventuele spot waar ze mensen genezen. Tja... klein cultuurverschil. Japanners houden nou eenmaal niet van viezigheid. In een ver verleden kon Nederland nog trots zijn op zijn schone stoepen, smetteloze zalen en zijn smetvreselijke eigenschappen, dat het 17de eeuwse Holland karakteriseerde. Nu is dat overgewaaid naar Japan. Toen ik voor mijn korte excursie weer in Nederland kwam waren de vieze straten en stoepen het eerste waar ik me aan ging hekelen. Hiervoor had ik daar nooit bij stilgestaan en mijn beste beentje voorgezet en zo vaak als het kon ook mijn kauwgom op de grond gedeponeerd. Nu, daarentegen, gooi ik het netjes in de prullenbak. Hoeveel een mens wel niet kan veranderen. Anders dan in Singapore wordt je in Japan niet opgehangen als je je kauwgom op de grond gooit, maar niemand doet het. Ten eerste omdat het niet mag, waardoor veel mensen denken dat Japanners domme schapen zijn die hun regering gehoorzamen. Aan de andere kant is het een kenmerk van de Japanse cultuur, met name de gebeden: 'wat gij niet wilt dat u geschied doe dat ook een ander niet', en 'dat doe je thuis bij de moeder toch ook niet' worden erg belangrijk gevonden.

Even weer terug naar de realiteit. Op het moment worden geisha geterroriseerd door handtastelijke toeristen. In Japan is sexual harassment een groot probleem en de Japanse regering heeft een grote neiging zijn vrouwelijke burgers optimaal te beschermen. Vandaar ook dat er in de spitsuren in treinen speciale vrouwenwagons zijn. Zodat het vieze bederfelijke mannelijke ras niet kan profiteren van de tegen hen aan geperste ranke dames om zich heen, door bijvoorbeeld 'perongeluk' haar bibs aan te raken. Dat maakt het dat toeristen die geisha aanraken of vast pakken voor een foto met argusogen bekeken worden. Beste toeristen, laat de geisha in hemelsnaam gewoon hun werk doen. Val ze niet lastig met foto's en raak ze in geen enkel geval aan. Westerse mensen houden er ook niet van door vreemden hardhandig dan wel gewoon aangeraakt te worden. Er zijn er al zo weinig geisha (nog slechts 1000).

Op het moment heb ik nog steeds moeite met de Japanse taal, zo bleek na een nogal gênante ervaring. Ik dacht, ik moet mijn vuile goed maar weer eens wassen, dus ben naar de winkel gegaan om 'wasmiddel', tenminste een verpakking met daarop bloemetjes en kleding afgebeeld. Plus dat ik het karakter voor vies herkende. Dus ik dacht die neem ik. Ik daarmee mijn wasje gedraaid opgehangen (rook goddelijk) en op een gegeven moment komt de Chinese, Japanse vriendin van Masato mijn edele kamer binnengelopen. Ze kijkt naar mijn was en naar mijn 'wasmiddel'. Ze wijst: ii nioi dake, (enkel een lekkere geur). Juist, het was dus wasverzachter. Maar ik werd algauw getroost. Masato en Vinh hadden ook een half jaar lang dezelfde fout gemaakt. Ik werd er gelukkig al gauw op gewezen dat ik vaker dingen moet vragen aan de staf, als ik dingen niet zeker weet.

Snowboarden in Nagano

Dat Japan probeert westerse producten te mijden uit de nationale economie moge duidelijk zijn. Niet lang geleden werden snowboards van Europese makelij geweigerd met als excuus dat de Japanse sneeuw ongeschikt zou zijn voor dergelijke boards.

Na twee dagen geboard te hebben in Nagano moet ik eerlijk toegeven dat de Japanse overheid - uiteraard - volkomen gelijk had. Normaal gesproken bedwing ik met gemak, mede door mijn grote talent, kundigheid en doorzettingsvermogen, de Franse Alpen. Rode, zwarte pistes, etc. het maakt mij niets uit. In de Japanse sneeuw echter, voelde ik me als een ijsbeer op de zuidpool. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak ik wel niet op mijn sufferd gegaan ben. Ja de Japanse sneeuw is heel anders! Evenals de Japanse skiliften. Men mag Japan gerust als een van de veiligste landen ter wereld bestempelen, maar niet als het gaat om skiliften! Al hangend in de ijskoude Japanse lucht moest ik niet vergeten mijzelf vast te houden aan de reling... Of was deze in het geheel niet aanwezig? Het was geen uitzondering wanneer wij,Vinh en ik, elkaar moesten vastgrijpen, wilden wij niet in een ravijn van 300 meter vallen. Terstond kwamen alle herinneringen in me naar boven van toen ik een doorlopende reisverzekering bij de Rabobank afsloot. Dit werd gevolgd door nog veel meer herinneringen: van toen ik voor het eerst ging kruipen, lopen, mama's naam kon spreken, mijn tijd op de basisschool en middelbare school vlogen voorbij. Mijn hele leven flitste voorbij in de skiliften van de Japanse wildernis.

Na al deze nare ervaringen heb ik ook mooie gebeurtenissen te melden, selbstverstandlich. Bijvoorbeeld het nemen van een bad samen met Vinh, gezellig eten in het huisje waar wij dat weekend bivakkeerden, uiteraard samen met de rest van het groepje: Yuka, Yuki en Xandra. Ons hosteltje was perfect. Ook werd ik verrast door het mooie uitzicht in de mooie bergen van Nagano. Bovenop de piste was het uitzicht schitterend, zeker toen de zon ging schijnen. Voor het prachtige uitzicht hebben de Japanners een speciale panorama piste gekunsteld. Jammer genoeg was de overduidelijk zwarte-ijzige-bokkel-panorama-piste net iets te lastig voor mij om ook nog van het uitzicht te kunnen genieten. Derhalve heb ik vanaf toen ook maar de Olympische piste genomen. Ik had natuurlijk geen zin in botbreuken, e.d. ondanks mijn verzekeringen.