mochi

Vandaag ben ik samen met Masata en zijn vriendin, Shuai, naar een Mochifeest geweest. Vanochtend vroeg zijn we naar de gebeurtenis vertrokken, aangezien het evenement al begon om negen uur. Uiteraard waren we wat te laat en kwamen we ongeveer half tien aan op het metrostation waar een jongen genaamd, Kyuchan, die Shuai uitgenodigd had - en Shuai was zo vriendelijk geweest ons uit te nodigen - ons op stond te wachten. Vanaf het metrostation was het zo ongeveer tien minuten lopen naar zijn ouderlijk, de halve familie woont daar geloof ik, huis dat heel erg indrukwekkend was. Ten eerste was alles volgens de Japanse traditionele stijl ingericht. Dat betekent dat het huis van buiten gewoon lijkt op een doodgewoon huis, maar wanneer je binnentreedt verrast wordt met schuifdeuren. Alles, het hele interieur, is gemaakt van hout, er zijn heel veel kamers, met soms enkel een tafel en het was er heel erg koud. Naast het huis stond de familietempel (althans, dat vermoed ik). Deze was ook erg groot, leek op een huis en had een traditionele Japanse uitstraling met aansluitend nog een groot huis waar iedereen gezamenlijk kan eten.

Bij aankomst was de beste familie al bezig de tot moes gekookte rijst fijn te stampen met reusachige hamers, aangemoedigd door Kyuchan zijn tante en zijn oudere zuster: 'ichi, ni, san, ichi, ni, san' (een, twee, drie 2x). Voordat ik de drempel overstak vielen er al woorden van 'a de gaijin(buitenlander) is er!' waarna ik aan de hele familie werd voorgesteld. Het was erg fijn nu ook in contact te komen met Japanse kinderen. Heel erg grappig. In tegenstelling tot de meeste Japanse ouders zijn veel Japanse kinderen helemaal niet schuw en willen ze alles van je weten en vertellen ze alles wat je niet wil weten. Grappig is te zien dat kinderen je al gauw bestempelen. Zo was ik 'eigo no hito' (Jongen die Engels spreekt). Ik probeerde hem duidelijk te maken dat ik uit Nederland kwam en dat mensen daar geen Engels spreken maar Nederlands. Vanzelfsprekend wist het beste jongetje niet wat Nederland was, laat staan waar het lag, dus besloot hij maar met het verhaal dat ik uit een land kom waar enkel monsters leven. Een ander kereltje vertelde trots dat hij zijn eigen geld verdiende. Aan de kant van de weg staan in Japan om de honderd meter drie (fris)drankautomaten. Veel mensen vergeten, vermoed ik, hun wisselgeld, zodat waarschijnlijk al het kleingeld in de handen komt van dit Japanse knaapje van acht jaar oud. Wanneer ik nog eens in grote geldnood zit, weet ik wat me te doen staat. Tenslotte is het praten met kinderen gewoon fantastisch. Ze vertalen niks voor je, leggen niks uit, en als je zegt dat je het niet begrijpt herhalen ze gewoon precies hetzelfde wat ze al zeiden. Soms begrijp ik het na de tweede keer, maar niet zelden moet ik de betekenis afleiden van gebaren of gezichtsuitdrukkingen.

Na een korte observatie mocht ik ook gaan stampen, een hele intensieve bezigheid dat lijkt op het kloven van hout. Na het stampen mocht ik helpen met het draaien van de mochi. Het eindproduct is dan een rijstbal, dat eigenlijk enkel smaakt naar rijst. Naast de stampbak zit de oude garde van de familie eieren te koken, Japanners houden nou eenmaal van eieren. Tijdens het stampen en het draaien van de mochi in bollen werden mij verscheidene gerechten toegeschoven. Zo kreeg ik warme rode bonensoep met mochi en een kom rijst met nori(zeewier), kip, en ui. Ik heb mijn maag de gehele tijd niet horen klagen.

Na afloop van de grote gebeurtenis ben ik nog uitgenodigd om te blijven eten. Een gratis maaltijd kan ik natuurlijk niet afslaan dus heb ik deze mogelijkheid met beide handen aangepakt. De gehele dag was overigens gratis, zou ik vragen of ik moest betalen hadden zij mij waarschijnlijk zo snel mogelijk de deur gewezen. Dit maakt vanzelfsprekend deel uit van de Japanse gastvrijheid. Na de nabe (pot gevuld met allerhande soorten groenten en vlees, waar je zelf met je o-hashi (stokjes) wat uit kunt vissen) maaltijd, -waar ik als enige deel van uitgemaakt had, Masato en Shuai waren reeds lang voor de maaltijd, dat om drie uur geschiedde, vertrokken- ben ik nog wat wezen luieren met Kyuchan, zijn zus, vader en nichtje, voor de televisie. Om zes uur vond ik het tijd om te gaan en ben ik met een tevreden gevoel naar huis gegaan.